หลายครั้งที่ขับรถอยู่บนเส้นทางอันวกวน

ไต่ไปตามเทือกเขาสูง เบื้องล่างเป็นป่าทึบ

ผมอดไม่ได้ที่จะแอบรถเข้าข้างทาง

หยุดและลงมายืนมองป่าเขียวชอุ่มเบื้องล่าง

จากข้างล่าง สรรพเสียงในนั้นลอยแว่วขึ้นมา

ไม่ว่าจะเป็นเสียงน้ำ เสียงนกเซ็งแซ่

หรือแม้แต่เสียงหวีดหวิวของสายลม

เหล่านี้ทำให้สมาธิอันกระจัดกระจายของผมเริ่มเข้าที่เข้าทาง

ประสบการณ์ทำให้ผมได้เรียนรู้การใช้เสียงเพื่อเรียกสัตว์

ในทำนองเดียวกัน เสียงจากป่าก็ดูคล้ายจะเรียกให้เข้าไปหา

ผมเหวี่ยงเป้ใบเก่าขึ้นท้ายรถ มุ่งหน้าสู่ป่าอันคุ้นเคย

เสียงเรียกดูจะดังยิ่งขึ้น

เสียงดังชัดเจนเพราะมันไม่ได้ดังมาจากราวป่า

มันเป็นเสียงเรียก

ซึ่งดังมาจากข้างในใจ