ความฝันเดือนตุลา

การต่อสู้ 14 ตุลาคมมิได้เป็นการปะทะกันโดยบังเอิญระหว่างผู้ผูกขาดอำนาจการปกครองกับมวลชนอันไพศาลหากเป็นการดิ้นรนหาทางออกจากคืนวันอันมืดมิดของประชาชนในทุกครรลองชีวิต ยามที่ทั้งประเทศถูกพันธนาการ ทุกผู้ทุกนามย่อมได้รับผลกระทบ แต่ละหมู่เหล่าย่อมฝันถึงชีวิตที่ดีกว่า แม้ว่าโดยรูปธรรมแล้วความฝันเหล่านั้นอาจจะแตกต่างกัน

ในระยะ 40 ปีที่ผ่านมา ประเทศไทยเสียทั้งเวลาและเลือดเนื้อไปไม่น้อย ในการพยายามผลักระบอบอำนาจนิยมให้ออกจากเวทีประวัติศาสตร์ และขับเคลื่อนระบอบประชาธิปไตยให้สามารถตอบโจทย์ต่างๆ ของประชาชนดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องเลอะเทอะทางตรรกะที่จะคิดว่าประชาธิปไตยสามารถเติบโตได้โดยไม่ต้องต่อสู้

ผู้คนในประเทศไทยควรจะต้องตระหนักให้มากขึ้น ว่าปัญหาของประเทศ ไม่ได้เกิดจากการโกงบ้านกินเมืองอย่างเดียว แม้ว่าสิ่งนั้นจะมีจริงและสมควรแก้ไข แต่คนที่ดูเหมือนมือสะอาดก็ใช่ว่าจะผุดผ่องอันใดนักหนา เพราะเงื่อนไขที่ก่อเรื่องมากกว่าคือระบบที่ทำให้คนจำนวนหนึ่งรวยได้อย่างเหลือล้นโดยไม่ต้องโกง ขณะคนส่วนใหญ่ลำบากได้อย่างเหลือเชื่อ ทั้งๆ ที่ไม่ได้เกียจคร้าน

คนที่มีศักดิ์ศรีจำเป็นต้องมีความกล้าหาญ เป็นผู้ที่ยินดีแบกรับทั้งภาระการดำรงอยู่ของตัวเองและพันธกิจที่มีต่อสังคม คนมีศักดิ์ศรีต้องครองตนด้วยวิญญาณอันเป็นอิสระเสรีและจะไม่ยอมนำวิญญาณนั้นไปแลกเปลี่ยนกับสิ่งใด เหล่านี้คือความหมายของการเกิดเป็นคนในปรัชญาประชาธิปไตย คนที่กล้าวางตนเป็นประธานชีวิตของตัวเอง

แม้คนที่ได้อานิสงส์จากระบอบประชาธิปไตย ก็มีอยู่จำนวนไม่น้อยที่ไม่มีจิตวิญญาณอันสอดคล้องกับระบอบของตน พวกเขามักเห็นประชาธิปไตยเป็นแค่เวทีอำนาจและบางทีก็ใช้อำนาจนั้นโดยมิได้นึกถึงรากฐานทางปรัชญาของมัน