การทูต-การเมือง ไม่ใช่เรื่องส่วนตัว (1)

เมื่อผมได้อ่านต้นฉบับของท่านทูต “สุรพงษ์ ชัยนาม” ซึ่งความจริงก็เคยอ่านมาก่นอแล้วบางตอนจากหน้าหนังสือพิมพ์รายวันในรอบ 2-3 ปีที่ผ่านมา จึงเป็นปลื้มลึกๆว่า

 

มีคนที่จัดระเบียบประสบการณ์ และศาสตร์อันมีเอกลักษณ์เฉพาะด้าน เรียงร้อยออกมาเป็นตัวหนังสือในแต่ละเรื่อง ชนิดที่เรียนว่า “เรียกภาษามารับใช้ภูมิปัญญา” แล้วป้อนวิสัยทัศน์ใส่ได้อย่างวิเศษอีกท่านหนึ่งแล้ว

 

บางเรื่อง ผมอ่านแล้วเกิดความรู้สึกทันที่ว่า “บรรทัดเดียวแต่นี่...เคี่ยว-กลั่นมาจากประสบการณ์และวิสัยทัศน์ เหนือกว่าได้อ่านตำราร้อยเล่ม”

 

คนที่รู้ คนที่เก่ง และคนที่มีวิสัยทัศน์ “มีมาก”

 

แต่คนที่รู้ คนที่เก่ง คนที่มีวิสัยทัศน์ “มีไม่มาก” ที่จะเดินเข้ามาเติมเชื้อไฟแห่งปัญญา คิดวิเคราะห์ให้สังคมชนิดพอเหมาะ-พอเจาะกับสถานการณ์ผ่าน “ถนนนักเขียน”

ท่านทูตสุรพงษ์ ชัยนาม คือคนไม่กี่คนนั้น...

 

ท่านบ่มเพาะประสบการณ์ แล้วกลั่นผ่านความเคยเป็น “เอกอัครราชทูตไทย” ประจำเวียดนาม โปรตุเกส กรีก เยอรมนี แอฟริกาใต้ เป็นตัวหนังสือ ตกผลึกด้วยมุมวิเคราะห์ที่เจาะทะลุตัวอัตตา น่าสนใจยิ่ง

 

ผู้บริหารตั้งแต่ระดับผู้นำการบริหารประเทศ ระดับประธาน คมช. ระดับผู้คิดจะนำทางการบริหาร-การเมือง-การทหาร แม้กระทั่งระดับนักการทูต รวมถึงผู้ไม่ประสงค์จะ “ตกโลก” ในทศวรรษต่อจากนี้ไปด้วย

ผมบอกได้คำเดียวว่า

 

“ต้องอ่าน”

 

เปลว สีเงิน