เล่ห์ทะเลทราย

ขณะที่กำลังเดินอยู่ใต้เงาต้นปาล์มที่ใบโดนลมพัดไสว มีใครก็ไม่รู้พุ่งตัวเข้ามาหา เธอตกใจจนโดดตัวลอยและหวีดร้องเสียงดังลั่น แต่ก็โดนปิดตาอย่างรวดเร็วจนมองอะไรไม่เห็น

            มีแขนแข็งแรงคู่หนึ่งยกตัวขึ้นเหมือนเธอเป็นแค่ตุ๊กตาตัวเล็กๆจากนั้นจึงแบกออกเดิน เธอพยายามดิ้นรนเอาตัวรอด ตื่นตระหนกและหวาดกลัวนับขั้วหัวใจ และตอนนั้นเองเหมือนได้ยินเสียงใครสักคนหัวเราะขึ้นเบาๆ 

            หลังจากผ่านไปพักหนึ่งวิลโลว์ถึงรู้ว่า คนที่แบกตัวเธอนั้นกำลังเดินลงทะเลจริงๆ เสียด้วย...เธอได้ยินเสียงน้ำซัดเสื้อผ้า เสียงฝีเท้าจ๋อมแจ๋มเดินฝ่าเกลียวคลื่น เจ้าบ้าคนนี้กำลังจะพาเธอไปที่ไหนก็ไม่รู้แต่ก็ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ

            อยู่ๆ แขนที่แบกก็ยกขึ้นและวางตัวเธอลงบนพื้นมั่นคง ทันทีที่คนๆ นั้นปล่อยมือ เธอรีบหาทางแกะปมผ้าที่พันไว้รอบตาออก

            ได้ยินเสียงเขาขยับเข้ามายืนข้างๆจนรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนได้ยินเสียงคลื่นปะทะกับแผ่นไม้ ก่อนที่ข้อมือเธอจะถูกรวบเข้าหากันด้วยอะไรบางอย่างที่นุ่มละลื่น

            “อยู่นิ่งๆ”น้ำเสียงนุ่มทุ้มพึมพำใกล้ตัว “ถ้าคิดหนี ฉันจะยิ่งอารมณ์เสีย”

            “นายจะพาฉันไปที่ไหน นายเป็นใคร”คำพูดเกี้ยวกราดหายไปพร้อมๆ กับผ้าผืนหนาที่พันไว้รอบปาก

            “เธอนี่พูดมากเหมือนผู้หญิงทั่วไปไม่มีผิด” เสียงนุ่มทุ้มนั้นมีแววขำ “เงียบแบบนี้แหละดีแล้ว”