เรื่องเล่าเด็กหญิงชาวเกาะ

เมื่อเร็วๆ นี้ลงไปร่วมกิจกรรมอนุรักษ์ที่เกาะสมุย "เดินตามครู..ดูสมุย" ลมหายใจที่นี่ยังบริสุทธิ์ เช่นเดียวกับน้ำทะเล แม้หิมะขั้วโฃกเหนือจะละลาย แต่ไม่สามารถเปลี่ยนความเค็มของน้ำทะเลได้

กลับบ้านเกิดทีไร อดคิดถึงวิถีชีวิตสมัยเด็กๆ ไม่ได้ เดินหาเปลือกหอย คุ้ยทรายหาหอยเสียบ วิ่งเล่นบนหาดทราย ไล่จับปูลมแข่งกับเพื่อนๆ อย่างสนุกสนานสำราญใจ ก่อกองทรายริมหาดให้ฟองคลื่นซัดจมหายไปในทะเล เหมือนเพลงปราสาททราย แล้ววันหนึ่งเราก็ต้องจากหายไปสู่การแสวงหาความรู้ในเมืองใหญ่

สมุยปีนี้เสียงคลื่นลมอาจจะเปลี่ยนไป แต่คนรุ่นใหม่ที่กลับบ้านมีอะไรดีๆ ที่น่าทึ่งให้เราเห็นด้วยความประทับใจ เมื่อได้พบเห็นกับเด็กหญิงชาวเกาะคนหนึ่ง เธอเป็นลูกหลานชาวสมุยโดยแท้ เรียนจบปริญญา มีงานทำดีระดับผู้บริหารองค์กรชั้นนำ ประสบความสำเร็จในชีวิตที่งดงาม

วันนี้เธอทิ้งป่าคอนกรีตไว้เบื้องหลัง กลับบ้านเกิดมาอยู่กับนม (แม่) และญาติพี่น้องเมื่อเธอพบความจริงของชีวิตที่ว่า "ความสุขที่เลือกได้มีอยู่เสมอ" เธอเป็นเด็กกำพร้าพ่อมาแต่เล็ก มีนม (แม่) ที่เข้มแข็ง เธอสร้างรีสอร์ตที่สงบเย็นภายใต้พุ่มพฤกษ์สีเขียวบนแผ่นดินของครอบครัวที่พ่อทิ้งไว้ให้

บ้านพัชรินทร สมุย (Baan Patcharintorn Samui) คืออาณาจักรสีเขียวเล็กๆ ที่งดงามด้วยไม้ดอกและพืชสมุนไพรพลากหลายอยู่ในสวน ที่น่าทึ่งมากก็คือ เธอสร้างเพจเฟซบุ๊คเป็นสือจูงใจให้นักเดินทางไทยและเทศรู้อย่างสำเร็จประโยชน์สูงสุด เด็กหญิงชาวเกาะที่ว่านี้คือ "พัชรีตา"