ชุมชนคนลืมทุกข์

          นวนิยายเรื่องนี้เป็นชีวิตของสามัญชนย่านเสื่อมโทรมแถวชานกรุง

มีทั้งทุกข์และสุข หากทุกชีวิตต่างก็มีความฝันและความหวังเฉกเช่นปุถุชนทั่วไป

บางชีวิตอยู่ได้เพราะความฝัน บางชีวิตแม้มีเพียงหยาดหยดแห่งความหวัง

แต่ก็เป็นเครื่องหล่อเลี้ยงพวกเขาให้มีลมหายใจต่อไป

          สำหรับคนที่จะเปิดอ่านนวนิยาย “ชุมชนคนลืมทุกข์” หากเป็นคนติดความดี

คิดคุณธรรม ติดศีลธรรม ติดคำพูดจาว่าต้องไพเราะเพราะพริ้ง พอเริ่มอ่านนวนิยายเรื่องนี้แล้ว

อาจจะพาลไม่ชอบใจ จนไม่อยากอ่านก็ได้ เพราะหาว่านวนิยายอะไร ทำไมตัวละครพูดจากันแบบนี้

          ในทางตรงข้าม หากลองข้ามเส้นความดีต่าง ๆ แล้วเปิดใจอ่านนวนิยายเรื่องนี้ไปสักพัก

อาจจะพบว่า ในนวนิยายมีเรื่องราวมากมายซ่อนอยู่ และด้วยความโดดเด่นของวิธีการเล่าเรื่องที่

สลับไปมาระหว่างเรื่องราวปัจจุบันและอดีตของตัวละครเอก ผู้เป็นคนเดินเรื่องกับตัวละครต่าง ๆ

ที่เขาค่อย ๆ พบเจอและผูกพัน ยิ่งทำให้เราอยากรู้ อยากเห็น อยากอ่านต่อว่าชีวิตของตัวละคร

ที่โลดแล่นอยู่ในชุมชนแห่งนี้จะเป็นอย่างไร...