โรงมหรสพ แห่งความสงบงาม

มนุษย์สมัยใหม่ มักมีความปรารถนาตาย (Death Wish) อยู่กับใจอย่างมากมายจนไม่น่าเชื่อ บ้างก็ด้วยเหตุผลอันสืบเนื่องมากจากอุบัติการณ์ของชีวิต บ้างก็มีสืบเนื่องมาจากเหตุผลอันไม่เป็นเหตุเป็นผล เนื่องมาแต่ละอารมณ์อันแปรปรวน จะอะไรก็แล้วแต่ ดูเหมือนว่ายิ่งนับวัน มนุษย์ก็มีส่วนกำหนดพื้นฐาน และข้อสรุปแห่งความตายของตัวเองเพิ่มมากยิ่งขึ้น

 

       “The Sea Inside” ยถากรรมแห่งปรารถนาด้านในของชีวิต

 

       สืบเนื่องจากละครโทรทัศน์ของไทยได้เนื้อหาสาระในลีลา “น้ำเน่า” นี้ มาจากนวนิยาย เหตุนี้จึงทำให้เราต้องมองย้อนไปถึงทรรศนะแห่งนวนิยายที่เป็นสากล นับแต่ยุคเริ่มต้น เพื่อมองให้เห็นต้นเค้าของการพัฒนาในระยะเวลาเริ่มแรกเสียก่อน

 

นวนิยายถือเป็นวรรณกรรมสมัยใหม่ ซึ่งสืบสานมาจากงานสร้างสรรค์ของโลกตะวันตกนับแต่คริสต์ศตวรรษที่ 18 ซึ่งถือเป็นยุคสมัยที่โลกมีความเจริญทางด้านวัตถุมากขึ้น แต่ในขณะเดียวกัน...มนุษย์ก็มีความเชื่อมั่นในด้านความสามารถของมนุษย์ด้วยกันเอง โดยเฉพาะในด้านวิทยาศาสตร์ ผู้คนในช่วงนั้นอ่านหนังสือกันมากขึ้น เป็นเหตุให้วรรณกรรมแพร่ขยายไปสู่นักอ่านซึ่งเป็นชนชั้นกลางและชั้นล่าง เนื้อเรื่องในวรรณกรรมสมัยนั้นไม่ว่าจะอยู่ในประเภทใดก็เป็นการสะท้อนให้เห็นถึงชีวิตความเป็นอยู่ของคนสามัญตลอดจนการสะท้อนบทบาทในเชิงวิพากษ์วิจารณ์ชนชั้นสูงในสังคมที่มักหลงตนว่าดีกว่าคนอื่นและชอบฟุ้งเฟ้อ

 

เบื้องลึก...แห่งละครน้ำเน่าคือ  “แก่นแท้...แห่งจินตนาการของอารมณ์? ”

 

สารบัญ

- ชีวิตเปรียบเหมือนนิทานเรื่องเล่า

- แบบจำลองที่ทำให้ “คนกลายเป็นมนุษย์”

- การรู้จักชีวิตด้วยการเข้าใจชีวิตของหนัง

- บุคลิกภาพในการละคร การเปิดเปลือย “ความลับแห่งความความลับ” ของชีวิต

- บางทีคำตอบของชีวิตก็มาก่อนคำถามของชีวิตได้เหมือนกัน

- เรียนรู้บทละครแห่งชีวิตและโลกด้วยวิถีแห่งการวิเคราะห์บทละคร

- ความไม่เต็มส่วน ภาพแสดงที่เต็มส่วนของความเข้าใจ

ฯลฯ