หัวใจคือนักล่าผู้ว้าเหว่

THE HEART IS A LONELY HUNTER (1940) หรือ หัวใจคือนักล่าผู้ว้าเหว่ พูดถึงหลายชีวิตที่แตกต่างกันทั้งวัย เพศ สถานะ ความคิด ความเชื่อ หากแต่เชื่อมโยงกันได้ด้วย “ความเหงา” ในแบบของตัวเอง อารมณ์อันเป็นสามัญและสากลนี้อาจเรียกได้ว่าเป็นหัวใจของนวนิยายที่ทำให้มันเข้าถึงคนอ่านจำนวนมาก และทำให้ชื่อของ คาร์สัน แม็คคัลเลอร์ส เป็นที่ยอมรับในฐานะนักเขียนสมัยใหม่คนสำคัญของอเมริกาตั้งแต่เธออายุเพียง 23 ปี อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้ความเหงาในแบบฉบับแม็คคัลเลอร์สมีพลังกระทบจิตใจอย่างพิเศษ น่าจะเป็นเพราะว่ามันผสมผสานเอาเงื่อนไขทางสังคมที่มีลักษณะเฉพาะเจาะจงเข้าไปเป็นปัจจัยของความโดดเดี่ยว ตัวละครของแม็คคัลเลอร์สมักจะเป็นกลุ่มคนที่ถูกมองว่าเป็น “คนนอก” หรือ “ผิดปกติ” ไม่ว่าในเชิงกายภาพ ความคิด หรือทั้งสองอย่าง คนเหล่านี้มีความขาดพร่องเป็นมิตรสหาย และมักไม่ถูกมองว่าสามารถมีอารมณ์ความรู้สึกแบบที่คน “ปกติ” มี ไม่ว่าจะเป็นความรัก ความฝัน ความปรารถนา ความเศร้า รวมไปถึงความเหงาด้วย สิ่งที่แม็คคัลเลอร์สทำจึงเป็นการใส่องค์ประกอบที่เข้าใจกันว่าเป็นคุณลักษณะของความเป็นมนุษย์ เข้าไปในบรรดาคนที่เป็นมนุษย์ “น้อยกว่า” มนุษย์ทั่วไป ผลก็คือ นอกจากผู้อ่านจะสามารถเชื่อมโยงตัวเองกับอารมณ์ความรู้สึกต่างๆ ที่ผู้เขียนสร้างขึ้นแล้ว ยังสามารถเชื่อมโยงกับตัวละครที่เป็น “คนนอก” ในฐานะมนุษย์ซึ่งประสบชะตากรรมเดียวกัน หากแต่หนักหนาร้ายแรงกว่ามากได้อีกด้วย

แม็คคัลเลอร์สมักถูกจัดอยู่ในกลุ่มเดียวกับนักเขียน “ชาวใต้” คนอื่นๆ เช่น  William Faulkner, Flannery O’Connor และ Truman Capote มีผู้วิเคราะห์อิทธิพลของขนบทางวรรณกรรมที่มีผลต่อนักเขียนกลุ่มนี้ไว้หลากหลาย ที่น่าจะได้รับการยอมรับกันกว้างขวางที่สุดก็คือ การเปรียบเทียบงานเขียนของพวกเขากับองค์ประกอบของงานกอธิกในสมัยศตวรรษที่ 19 ทำให้งานในกลุ่มนี้มักถูกเรียกรวมกันว่า The Southern Gothic อย่างไรก็ตาม ตัวแม็คคัลเลอร์สเอกมองว่า เธอและบรรดานักเขียนใต้คนอื่นๆ ได้รับอิทธิพลจากวรรณกรรมแนวสัจจนิยมของรัสเซียมากกว่า แต่ไม่ว่าจะเรียกมันว่าอะไร สิ่งที่ทุกคนเห็นพ้องกันว่าโดดเด่นในงานของพวกเขาก็คือ การปะทะกันระหว่างสิ่งที่ตรงกันข้าม ไม่ว่าจะเป็นความตลกขบขันกับความเศร้าโศก จิตวิญญาณกับวัตถุ หรือเรื่องยิ่งใหญ่กับสิ่งเล็กน้อย คุณสมบัติดังกล่าวเหล่านี้เป็นสิ่งที่เห็นได้ชัดใน หัวใจคือนักล่าผู้ว้าเหว่ และเป็นตัวที่ช่วยขับเน้นความขัดแย้งอันซับซ้อนและหลากหลายมิติในเรื่อง เราได้รู้จักกับตัวละครที่ทั้งน่าขันและน่าสงสาร น่าชื่นชมแต่ก็น่ารังเกียจ เป้าหมายที่ยิ่งใหญ่แต่ก็ไร้ความสลักสำคัญ รวมไปถึงความคลุมเครือของขั้วตรงข้ามต่างๆ ตั้งแต่เรื่องอุดมการณ์ไปจนถึงเรื่องเพศสถานะ

ดังนี้ เราจึงได้เห็นความน่าขันและความน่าสงสาร ความน่าชื่นชมแต่น่ารังเกียจ เป้าหมายที่ยิ่งใหญ่แต่ไร้ความสำคัญ รวมไปถึงความคลุมเครือของประเด็นต่างๆ ตั้งแต่เรื่อง 'อุดมการณ์' ไปจนถึงเรื่อง 'เพศสถานะ' ผ่านตัวละครอย่างซิงเกอร์ (Singer) ชายใบ้ผู้เป็นดั่งศูนย์รวมจิตใจของทุกคน มิค เด็กหญิงบุคลิกทอมบอยผู้กำลังเติบโตเป็นสาว คุณหมอชราผิวสีนามโคปแลนด์ เจค นักเคลื่อนไหวผู้ไขว่คว้าหาโอกาสสู่ความเท่าเทียม บิฟฟ์เจ้าของคาเฟ่ และตัวละครอีกมากมายที่ล้วนไล่ล่าตามหาความเข้าใจและปรารถนาจะคลายปมความคับข้องที่ไม่มีใครมองเห็น

หัวใจคือนักล่าผู้ว้าเหว่ จะทำให้เราได้ทบทวนความสัมพันธ์ต่างๆ ยอมรับความหลากหลายที่ปรากฏรอบกาย และจะทำให้เราตระหนักว่าปัจจัยสำคัญของการอยู่ร่วมกันคือ การมองเห็นความมีตัวตนของคนอื่น ยินดีรับฟังเสียงของกันและกันอย่างเห็นอกเห็นใจ และต้อง “เข้าใจ” อย่างแท้จริง