เส้นทางเถื่อน

ถ้าไม่ใช่คนที่รักสัตว์อย่างสุดซึ้งจะเขียนเรื่องแบบนี้ได้ไหม

เรื่องที่ว่าด้วยหมาสองตัวกับแม่อีกหนึ่ง ทนคิดถึงบ้านไม่ไหว พวกมันตัดสินใจออกเดินทางกลับบ้าน ใช้เวลายาวนานข้ามเดือน และต้องผ่านเส้นทางอันทุรกันดาร ผ่านการผจญภัยทั้งสัตว์ป่าและผู้คน ผ่านภัยธรรมชาติ และผ่านค่ำคืนอันเหน็บหนาวคืนแล้วคืนเล่า ผู้เขียนบรรยายเสียราวกับว่าได้เข้าไปอยู่ในหัวใจของสัตว์ทั้งสาม เขียนให้คนอ่านรู้สึกว่าทุกสิ่งที่เขานำมาบอกเล่านั้นเป็นเรื่องจริงทั้งหมด ให้เราได้เอาใจช่วยกับการผจญภัยของพวกมันอย่างจริงจัง

เมื่อปี 2506 บริษัทวอลดิสนีย์แห่งฮอลลีวูดได้นำเอา ‘The Incredible Journey’ ของ Sheila Burnford วรรณกรรมเกี่ยวกับการผจญภัยของสัตว์ทั้งสามขึ้นสู่จอเงินและได้รับการต้อนรับอย่างท่วมท้น

หมาลาบราดอร์หนุ่มชื่อลูอัธ หมาแก่พันธุ์บูลเทอเรียชื่อบอดเจอร์ และแมวพันธุ์ไทยสีสวาดชื่อทาโอ

สามตัวอยู่กับครอบครัวฮันเตอร์มาตั้งแต่เล็กๆ สองพี่น้องต่างรักพวกมัน จนกระทั่งวันหนึ่งนายฮันเตอร์ซึ่งเป็นอาจารย์ประจำอยู่มหาวิทยาลัยในออนตาริโอต้องไปสอนพิเศษที่มหาวิทยาลัยในลอนดอนถึงเก้าเดือน เขาจำเป็นต้องฝากสัตว์เลี้ยงทั้งสามไว้กับนายจอห์น ผู้มีอาชีพเป็นนักเขียนและเพื่อนสนิทไว้ในกระท่อมกลางป่าซึ่งนักเขียนใช้เป็นที่ทำงาน ปีเตอร์อายุสิบเอ็ดขวบ และเอลิซาเบธน้องสาวซึ่งมีอายุเก้าขวบโบกมือให้แก่หมาและแมวของตัวเองพร้อมด้วยน้ำตา

ระหว่างที่เจ้าของไม่อยู่ หมาและแมวต่างก็อยู่อย่างไร้ชีวิตชีวา จอห์นสังเกตว่าบอดเจอร์นอนอยู่แต่ในตะกร้าแทบไม่ขยับตัว ส่วนทาโอนั้นร้องเรียกแต่เจ้าของ เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า เหลืออีกเดือนเดียว ก็จะถึงเวลาที่ครอบครัวฮันเตอร์จะกลับ แต่หมาและแมวทนคิดถึงเจ้านายต่อไปไม่ไหว จึงตัดสินใจตอนที่จอห์นออกไปทำธุระข้างนอก พวกมันเดินทางกลับบ้าน มุ่งตรงไปยังทิศตะวันตก บนเส้นทางรกร้างภูมิทัศน์เปล่าเปลี่ยวและอันตราย โดยไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลายาวนานกี่วันกี่คืนจึงจะถึงจุดหมาย.....ฯลฯ