เข้าตาร้าย

กว่า GET IN TROUBLE จะเข้าตาร้าย

หนังสือไม่ต่างจากคน มีภาพลักษณ์ภายนอก มีเนื้อหานิสัยใจคอภายใน ถ้าเราตัดสินคนจากภายนอกไม่ได้ เราก็ตัดสินหนังสือจากปกไม่ได้ ถ้าเราตัดสินคนจากเสียงลือเสียงที่ลอยมาไม่ด้ เราก็ตัดสินหนังสือจากคำกล่าวที่เล่าถึงไม่ได้ ไม่มีจริตใครที่เหนือจริตใคร ไม่ว่าหนังสือหรือคน คุณต้องอ่านเอง

GET IN TROUBLE เป็นหนังสือแปลกหน้า ชื่อคนเขียนไม่คุ้นหู เราได้ยินชื่อหนังสือเล่มนี้ครั้งแรกในคอลัมน์และนำหนังสือในนิตยสาร Time ที่วางบริการให้อ่านในร้านกาแฟที่ฮ่องกง เห็นเขา ฮือฮา สรรเสริญกันนัก ก็อดไม่ได้ที่จะสนใจอยากจะทำความรู้จัก

ทว่า...การพบกันครั้งแรกของเรานั้นช่างไม่เอื้อหนุนให้ความสัมพันธ์เจริญงอกงามเอาเสียเลยเราทำความรู้จักกันในกระโจมแบบมองโกล เธออยู่ในรูปแบบอีบุ๊คบนหน้าจอมือถือ เราอยู่ในชุดตกปลา เราได้ทำความรู้จักเธอเฉพาะช่วงเวลาพักหลังกลับจากตกปลาที่กินเวลาเจ็ดชั่วโมงกลางแม่น้ำเอ็กของมองโกเลีย อากาศหนาวเย็น ไฟฟ้าจากเครื่องปั่น ส้วมหลุม คันเบ็ด การสนทนาบนเตียงสนามเป็นไปอย่างกระท่อนกระแท่น

กระนั้น เมื่ออ่านเธอจบ เราสัมผัสได้ถึงความพิเศษบางอย่างของเธอ พอจะนึกภาพโลกของเธอได้รางๆ มันเป็นโลกที่แปลกมาก ไม่เคยพบไม่เคยเห็น ขำบ้าง-ไม่ขำบ้างกับอารมณ์ขันของเธอ เข้าใจบ้าง-ไม่เข้าใจบ้างกับศัพท์แสงภาษาของเธอบางคำ (ที่แคมป์ตกปลาไม่มีอินเทอร์เน็ตให้ถามใครและไม่มีพจนานุกรม) สรุปว่า ถูกชะตา ไม่ได้เกลียด แต่ไม่ถึงกับรักจนอยากจะอยู่ด้วยกันนานๆ

เวลาผ่านไปหลายเดือน เราได้รับอีเมลจากเอเยนต์ลิขสิทธิ์แนะนำหนังสือเล่มนี้ พร้อมข้อมูลรางวัลและคำยกย่องล้นหลาม มือเกือบจะคลิกเคลื่อนผ่านไป แต่อีกใจบอกว่าเดี๋ยวก่อน คิดสิ คิด..

การที่เราไม่เปิดประตูรับเธอเข้ามา เป็นเพราะเธอที่ปิดตัว หรือเป็นเพราะเราเองที่ปิดใจ ไหนจะสถานการณ์ขณะอ่านที่ไม่เกื้อหนุนให้เราพร้อมเปิดตาเดินเข้าไปในโลกของเธอ ไม่สามารถเปิดรับเธอเข้ามาอย่างเต็มใจ เราจึงนั่สลงนิ่งๆ เปิดใจ เปิดหนังสือ –คราวนี้ในรูปแบบกระดาษเปื้อนหมึกเข้าเล่ม –ทำความรู้จักเธออีกครั้ง

ผลลัพธ์ต่อจากนั้น คือหนังสือที่อยู่ในมือคุณเล่มนี้ และเล่มต่อๆ ไปของนักเขียนคนเดียวกันในอนาคต