ชายผู้อ้างตัวเป็นเซ็ง ท่าน้ำ

วันหนึ่ง ผมไต่ขึ้นไปยังท้องฟ้า เจอบ้านหลังหนึ่งไม่ปรากฏเจ้าของ ประตูปิดสนิท ผมแอบมองลอดตามช่อง พบว่ามันเต็มไปด้วยหนังสือ

ผมลองใช้มืองัดบานหน้าต่างทุกบานพบว่ามีอยู่บานหนึ่งไม่ได้ลงกลอน

ใครก็รู้ว่าห้องสมุดเหมือนคลังวิชาความรู้ แต่เจ้าของบ้านหลังนี้จะไม่รู้ว่าวันนี้หนังสือหลายร้อยเล่มถูกขโมยโดยเด็ก ชายคนหนึ่งซึ่งพลัดหลงมาจากโลกเขาเลือกเฉพาะหนังสือวรรณกรรม โยนจากฟากฟ้าสู่พื้นโลห ตกลงข้างก่อไผ่

ตอนค่ำ เขาแอบขนหนังสือกลับบ้าน ตั้งหน้า ตั้งตาอ่านมันจนหมดทุกเล่ม

ผมรู้จักการจูบหนังสือเมื่อเริ่มเรียนอะลิฟ-บา-ตา กับครู-ชายอี

จูบครั้งแรกเริ่มเปิดอ่าน จูบครั้งที่สองหลังอ่านเสร็จ สูดลมเข้าปอด ซึมซับเข้าสู่หัวใจ และ รักหนังสือทุกเล่ม

ผมเคยเจอหนังสือที่ถูกทิ้งขว้างอย่าง "โจนาธานลิฟวิงสตัน นางนวล" "คนขี่เสือ" "เปโดร ปาราโม" และอีกหลายเล่ม มันตกอยู่ใต้ถุนบ้านเก่้าๆ หลังหนึ่งผมนึกถึงเจ้าของของมัน ทำไมทิ้งให้อยู่ในสภาพเช่นนี้ ผมนำมาซ่อม แล้วอ่านมัน ผมจูบหนังสือทุกเล่มหลังอ่านจบ เช่นเดียวกับเรื่องที่ผมเขียน

เช่นเดียวกัน ผมจูบเรื่องสั้นชุดนี้อีกครั้งก่อนส่งเข้าสู่กระบวนการพิมพ์

วันนี้ หากท่านเจอบ้านหลังหนึ่ง อยู่บนฟ้า สองสำรวจดู อาจมีหน้าต่างสักบานที่ไม่ลงกลอน อาจมีห้องสมุดอยู่ในนั้น เผื่อจะได้ขโมยเหมือนกับที่ผมได้ทำมาแล้ว จูบมัน สุดลมเข้าปอดลึกๆ หลังอ่านจบ