ถนนไปสู่ก้อนเมฆ

ถนนไปสู่ก้อนเมฆ เป็นวรรณกรรมเล่มเล็กๆ เล่มหนึ่งซึ่งวิธีการเขียนเล่าเรื่องแบบสารคดีการเดินทาง แต่เป็นการเล่าเหตุการณ์ต่างๆ ด้วยประเด็นของความคิดในเชิงแสวงหา เล่าในเชิงเปรียบเทียบ ให้เห็นถึงข้อแตกต่างแห่งปรากฎการณ์ทางสังคมที่เกิดขึ้นในโลกเดียวกัน แต่เหมือนจะพูดและจะคิดกันคนละภาษา การที่ผมหยิบเอาหนังสือเล่มนี้ขึ้นมาพูดถึงอีกครั้ง ก็เนื่องด้วยสังคมของประเทศในวันนี้ได้หวนกลับไปสู่บรรยากาศสอันฉาบฉวยจอมปลอมและไร้รากทางอุดมคติเหมือนเมื่อ ครั้งกระโน้นอีกแล้ว ซึ่งแม้บ้านเมืองจะเต็มไปด้วย วิกฤติของวิกฤติ แต่ ณ วันนี้ เราแทบไม่มีข้อสงสัยอะจากหมู่นักคิด นิสิต นักศึกษา และปัญญาชน

เราเหมือนต่างสยบยอม และไม่พยายามเงยหน้าขึ้นแสวงคำตอบหรือออกเดินทางเพื่อจะสื่อสารกับผู้คนของโลกให้เข้าใจและหยั่งรู้ถึงปัญหาที่เป็นอันตรายต่างๆ ซึ่งกำลังเกิดขึ้นอย่างซับซ้อนและไร้ความรับผิดชอบ

เดือนตุลาคมเมื่อปี พ.ศ. 2516 เกิดเสียงสะท้อนแห่งการต่อสู้ขึ้นในหัวใจของผู้ที่มีความคิดและเป็นปัญญาชน ภาวการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นส่วนหนึ่งมาจากผลพวงของการ แสวงหา และ จิตสำนึกขบถ ของพี่น้องและผู้คน ในช่วง 100 ปีก่อนหน้านั้น แต่เมื่อมาถึงวันนี้หลายสิบปีผ่านไป วงจรของสังคมของประเทศหมุนกลับมาที่เก่าอย่างน่าหวาดหวั่น แต่เสียงสะท้อนที่เกิดขึ้นกลับเป็น ความเงียบที่เงียบยิ่งกว่า

อะไรคือ..การแสวงหา ?

อะไรคือ..จิตสำนึกขบถ ?

และ หนทางใด ? คือ ถนนไปสู่ก้อนเมฆ