ดอกไผ่

เรื่องสั้นหลายต่อหลายชิ้นดังกล่าวนี้เองได้รับการขัดเกลาแก้ไขนำมารวมพิมพ์เป็นเล่ม ‘ดอกไผ่’ในที่สุดระยะเวลาที่ทอดห่างระหว่าง ‘ฤดูกาล’กับ ‘ดอกไผ่’ร่วมสี่ปีเต็ม คล้ายจะตอกย้ำว่าปัญหาในสังคมไทยไม่เพียงยังไม่ได้รับการแก้ไขในทิศทางที่ดีขึ้น กลับมีแนวโน้มจะหนักข้อกว่าเก่าด้วยซ้ำ

หากภาพรวมาของ ‘ฤดูกาล’ ประจานความอยุติธรรมที่ดำรงอยู่ในสังคมชนบท และสะท้อนภาวะผู้ถูกกระทำจากน้ำมืออำนาจรัฐและทุนนิยมอย่างมีนัยสำคัญแล้ว ‘ดอกไผ่’ ก็ยิ่งขยายลึกลงไปให้ตระหนักว่า มากครั้งหลายครา ต้นเหตุแห่งปัญหาที่อุบัติขึ้นนั้นมิได้มีที่มาจากผู้ใดไกลตัว แท้แล้วกลับก่อเกิดจากกิเลสเบื้องลึกของแต่ละคนโดยตรง บวกกับสภาพการณ์ทางสังคมก็มีส่วนชิ้นนำกำหนดสภาวะจิตใจของคนในสังกัดอยู่ไม่น้อยให้มีพฤติกรรมเช่นไร โดยเฉพาะการนิยมความรุนแรงในหมู่ผู้เยาว์และคนเหงา ความเห็นแก่ตัวโดยไม่แยแสผู้อื่นทั้งของชนชั้นล่างและชนชั้นกลางที่แทบไม่ต่างกัน ตลอดจนพิษภัยในเมืองใหญ่ที่มีอยู่ทุกหย่อมย่าน

ทั้งหมดนี้ ไม่เพียงเป็นการตีแผ่สภาพสังคมเมืองหลวงอันเต็มไปด้วยความอัปลักษณ์ในฐานะของ ‘ผู้รู้เห็น’มากแง่มุม หากแต่เสกสรรค์ ประเสริฐกุลได้พยายามก้าวไปสำรวจถึง ‘ที่มา’แห่งปัญหาทั้งปวง อย่างน้อยก็เป็นการเตือนว่าถ้าไม่มัวโทษผู้อื่นอยู่ร่ำไป อาจทำให้เรารู้จักระมัดระวังที่จะไม่ทำร้ายกันโดยประมาท ซึ่งปรากฏอยู่เสมอมา....

สารบัญ

• * ดอกไผ่
• * ไหมลี
• * สิ้นเสียงซึง
• * เหตุเกิดเมื่อเที่ยงวัน
• * สี่แยก
• * อั้งฮวย
• * ความเคยชิน
• * ฯลฯ