คนใบเลี้ยงเดี่ยว

นี่คือรวมเรื่องสั้นชุดที่สองของนักเขียนหนุ่ม-กนกพงศ์ สงสมพันธุ์ ซึ่งแสดงภาวะแห่งความเป็นมนุษย์อย่างเข้มข้นเป็นภาพแทนของคนผู้ยังยืนหยัดกับความสุขความภาคภูมิใจกับการได้กระทำสิ่งที่ตนเองรักอันเป็นวิถีที่พวกเขาควรจะเป็น

ชีวิตของคนชั้นต่ำที่ไม่ยอมพ่ายแพ้ต่อเงินตรา หน้าตาแต่สูญเสียความเป็นผู้เป็นคน คนในปางไม้ที่ละเอียดตีบรรทัดแต่ละเส้น เลื่อยไม้ทีละซีก ใช้แรงงานของตนเองอย่างภาคภูมิใจท้าทายกับความโง่ของเลื่อยจักรที่เพียงแต่เอามือจับก็กินเนื้อไม้ได้หรือไม่นั้นก็เดินทางไปใช้แรงงานในเหมืองแร่เป็นกุลีให้เขาโขกสับแลกกับเงินและโลกแห่งการใช้จ่ายอย่างฟุ่มเฟือย คนเหล่านี้ใครคือคนใบเลี้ยงเดี่ยว ที่ล้มลุกคลุกคลาน

หรือที่สุดแล้วคนทั้งสองประเภทต่างพ่ายแพ้ต่อกระแสทุนล้มและลุก เป็นคนใบเลี้ยงเดี่ยวยุคแล้วยุคเล่าไม่มีที่สิ้นสุด