ย้อนรอยเสือ

ย้อนรอยเสือ เล่มนี้ ผมใช้เวลาเขียนนานถึง 21 เดือนซึ่งก็เกือบสองปี กว่าจะเสร็จเป็นรูปร่างได้ ทั้งๆที่ตั้งใจจะทำให้เสร็จตั้งแต่ปีแรก แต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะมัวแต่โอ้เอ้ไม่เป็นโล้เป็นพาย เข้าป่าเข้าดง เข้ารกเข้าพงไปตามเรื่อง ชีวิตเหมือนต้องมนต์สะกด หลงใหลภาษาถิ่นที่แพรวพราวไปด้วยเสน่ห์ลูกทุ่งและชัดเจนด้วยสำเนียงจริงใจ ชื่นชอบวิถีชนบทคนบ้านป่า จนอดใจไม่ไหวต้องเข้าไปนอนแขวนเปลชายดง ฟังพวกเขาบอกเล่าเรื่องราวต่างๆ ข้องกองไฟ ด้วยสำเนียงเหน่อขึ้นดั้ง ควบกล้ำวรรณยุกต์ผิดๆ ถูกๆ กระด้าง ห้วน ไม่เสนาะหู แต่ก็ครื้นแครงและอิ่มเอิบ บรรยากาศกลางป่าข้างกองไฟมันเป็นเช่นนี้... สายลมโชยแผ่ว เปลวสีส้มอมเขียวไหวโยกพวยขึ้นข้างบนพรานกะเหรี่ยงเลือกไม้เนื้อดีไม่เปื่อยยุ่ยมาทำเชื้อ จึงไม่ต้องแสบตาเพราะควันรุม แก้วเหล้ากระบอกไผ่ถูกส่งเวียนไปรอบวงไม่ขาดตอนแกกระดกวูบเดียวแล้วส่งคืน ศีรษะผงกหงึกหงักคล้ายกำลังนึกถึงเรื่องราวเก่าๆ ในอดีต พอได้เติมอีกจอก ถ้อยอักษราถึงกับพรั่นพรูออกมาอย่างบรรเจิดไม่ขาดสาย ดุจสายน้ำไหลหลั่งไม่มีที่สิ้นสุด นวนิยายเล่มเล็ก “ย้อนรอยเสือ” ที่อยู่ในมือท่านผู้อ่านขณะนี้ ก็คือเรื่องราวบอกเล่าจากพงไพรที่ได้เก็บมาร้อยเรียงบรรจงแต่งอย่างละเอียดลออ