พรานสวาทราตรี

รัตติกาลดำมืดทุกหย่อมหญ้าเป็นเวลาของปิศาจร้ายย่ำเท้าเข้ามาเยือน สองร้อยปี ใจหนึ่งดวงนี้ไม่เคยลืมเลือน ความรักและเจ็บปวดกลับกลายเป็นไฟร้อนเร่าแผดเผาหัวใจ

ยามรัก... “เต้นรำกันไหมคะ” เธอยิ้มน่ารัก พูดเสียงหวานน่าฟัง ไฉนเลยคนฟังจะปฏิเสธได้ “ไม่หวานหรือพริซซี่”

พริซซิลล่าหัวเราะคิก ช้อนตาคู่สวยประกายวาววามมองสบตาคมกล้า เคลื่อนไหวร่างกายไปตามจังหวะช้าๆ แม้นไม่มีดนตรี หากเพลงบทหนึ่งขับขานก้องในหัวใจ เรือนกายเบียดเข้าแนบชิดดังหาไออุ่นจากเรือนกายแกร่ง “คุณล่ะ หนาวมั้ย”

ดีแลนด์คลี่ยิ้ม โน้มมากระซิบชิดแก้มนวลใสเสียงทุ้มแผ่ว “หนาวสิเน่หามากกว่า ช่วยทำให้อุ่นหน่อยได้มั้ย”

ยามแค้น... “แพศยา!” พริซซิลล่าเหยียดยิ้ม เชิดหน้า ส่งสายตาท้าทาย “เอาสิที่รัก คุณกล้าพอที่จะฆ่าแนด้วยมือของคุณงั้นเหรอดีแลนด์ คุณฆ่าพริซซี่ได้ลงคอจริงๆ หรือคะ”

ดีแลนด์หน้าตาดุกร้าว บีบนิ้วเข้าหากันอีกนิด ลำคอเล็กๆ นี่ก็คงป่นปี้คามือ ตาคมกล้าจับจ้องดวงหน้างดงามอย่างเคียดแค้น เสียงกรีดร้องด้านนอกดังแว่วมา

“เธอจะต้องตายอย่างทรมานที่สุด ผู้หญิงแพศยาสารเลว เธอจะตายก็ต่อเมื่อฉันอนุญาต เธอต้องได้เห็นวินาทีสุดท้ายของคนชั่วช้าอย่างพ่อเธอ มานี่!”