มาตา

“…หล่อนถูกซัดไปยังชายฝั่งชีวิต สดับเสียงดนตรียามรัตติกาลของโลกอีกครั้ง ราตรีผ่อนลมหายใจผ่านมวลใบไม้ หมู่ไม้ใหญ่ใต้แสงจันทร์กระซิบกระซาบกันโดยไม่ทำให้สกุณาผวาตื่น สายลมเย็นสะอาดจากมหาสมุทรพัดเป็นระลอกพลิ้วพลิกยอดสนสุดคณานับ แล้วระเรื่อยไล่ลงมาตามไร่องุ่นต่ำเตี้ย สอดประสานความหอมสุดท้ายแทรกหมู่ต้นติเยอลกลิ่นกรุ่นในสวนของบ้าน ในที่สุดก็มาสูญสลายลงบนใบหน้าเหนื่อยอ่อนสิ้นแรงใบหน้านี้…”

จากต้นฉบับภาษาฝรั่งเศสที่เรียงร้อยถ้อยคำสุดลึกซึ้งกินใจ สู่บทแปลภาษาไทยแสนละเมียดละไมของวัลยา วิวัฒน์ศร